Geçtiğimiz hafta içerisinde, akşam 23.00 sularında büromdan çıkıp arabama binerken, arkamdan sessizce gelen iki kişinin sopalı saldırısına uğradım.
Son iki haftadır yaptığımız haberler birilerini inanılmaz bir şekilde rahatsız etti anlaşılan…
Her yapılan haberden mutlaka birileri rahatsız olacak, bir kesimde memnun kalacaktır.
Ama biz kendi kişisel yazılarımızdan ötürü değil, toplum ve devletin menfaatlerini gözeten haberlerimizden ötürü saldırıya uğradık.
Bu toplumda önce gazeteci, sonra vatandaş olarak haklarımın olduğu bilinci ile savcılığa gerekli suç duyurusunu yaptım.
Saldırının ardından telefonlarım kitlendi. İşadamları, sivil toplum kuruluşları, siyasi partilerin ilçe başkanları, basındaki meslektaşlarım, milletvekilleri, kamu kurum ve kuruluşlarında görev yapan yöneticiler ve dostlarım, geçmiş olsun dileklerini ileterek, saldırıyı lanetlediler.
Korkmayı ya da geri adım atmayı düşünseydim zaten bu haberleri yapmazdık.
Birçok meslektaşım aradı ve geçmiş olsun dileklerini iletti. Onlarda bu olayı kınayarak, manevi desteğini verdi.
Her meslekte olduğu gibi gazeteciliğin de riskleri ve göze alınması gereken bedelleri vardır. Bu dikenli yollar bazen patikaya, bazen de çetrefilli olaylara sürükler insanı.
Dürüst ve ilkeli habercilikten hiç ayrılmadık, ayrılmayacağız…
Bazen birilerinin ayağına basarsınız, bazen ceplere giden yolu kapatırsınız.
Saldırmak bir uyarı ya da ikaz olarak algılanabilir.
Ancak arkadan gizlice saldırmak, bana göre bir zayıflık, bir acizlik göstergesidir.
Yarınlarda da benzeri olaylarla karşılaşabilirim.
Gazetemin ilkeleri ve misyonu dün nasılsa, bu günde ve yarında aynı duruşu sergilemeye devam edecektir.
Aldığım destek ve güven duygusu içinde adaletin yerini bulacağına inanıyorum.
Kaldığım yerden, inandığım biçimde yola devam edeceğimden hiç kimsenin kuşkusu olmasın.
Çünkü biliyorum ki doğru tektir, değiştirilemez…
Sağlıcakla kalın…
